Both ENDS
Tien jaar na het groen licht voor de dam Nam Theun 2 in Centraal Laos blijkt dit megaproject desastreuze gevolgen te hebben voor mens en milieu. Het vlaggenschip van de Wereldbank, de Aziatische Ontwikkelingsbank (ADB) en de Europese Investeringsbank (EIB) heeft de beoogde ontwikkelingsdoelen niet behaald. In een persbericht roepen Both ENDS en partnerorganisaties de multilaterale banken op hun steun aan grootschalige dammen zoals Nam Theun 2, in te trekken. De bouw van de dam, die in 2010 in gebruik werd genomen, heeft verstrekkende gevolgen voor lokale gemeenschappen, terwijl zij er niet de vruchten van plukken.
In Nederland wordt er op allerlei niveaus gewerkt aan ontwikkelingssamenwerking. Staan alle neuzen daarbij ook dezelfde kant op? Breekt de ene hand niet af wat de andere net heeft opgebouwd? Waar liggen kansen om van het ontwikkelingsbeleid op alle niveaus een coherent geheel te maken? Maandag 23 maart as. organiseert Partos, de branchevereniging voor internationale samenwerking, samen met de Foundation Max van der Stoel en Woord en Daad, een conferentie over dit onderwerp. Minister Ploumen zal daar de door Partos uitgebrachte Coherentiemonitor ‘Let’s walk the talk together; de stand van zaken van beleidscoherentie voor ontwikkeling’ in ontvangst nemen. Zij is bovendien één van de sprekers tijdens deze dag.
Afgelopen week was er, voor de vijfde keer inmiddels, een bestuursvergadering van het Groene Klimaatfonds, deze keer in Parijs. Het Groene Klimaatfonds is het internationale fonds dat in opdracht van de VN wordt opgericht om ontwikkelingslanden te helpen om verdere klimaatverandering tegen te gaan en zich aan de negatieve effecten aan te passen. Mogelijk met een bedrag tot 100 miljard dollar per jaar! Maar over de manier waarop dat geld besteed moet worden, verschillen de meningen nogal. Daarom waren Anouk Franck en Annelieke Douma van Both ENDS erbij, samen met Titi Soentoro van de Indonesische organisatie Aksi! En Jorge Daneri van M’Biguá in Argentinië. Ze willen ervoor zorgen dat het geld daar terecht komt waar het het hardst nodig is en het best besteed kan worden.
Handelsverdragen hebben vaak niet alleen vergaande gevolgen voor de economie van een land, maar ook voor mens en milieu. Vooral de meest kwetsbare groepen zijn de dupe van internationale handelsverdragen.
In een klein dorpje in Puncak aan de rivier de Ciliwung, ongeveer 500 kilometer stroomopwaarts vanaf waar deze uitmondt in de zee bij Jakarta, woont Sophia. De rivier is haar leven: ze drinkt eruit, wast erin, kookt ermee en ze gebruikt water uit de rivier om de gewassen op haar kleine akkertje mee te begieten. Maar er zijn een heleboel anderen die ook van het mooie en koele klimaat willen genieten. Bosgebied en land om Sophia’s dorp heen is geschikt gemaakt voor villa’s, restaurants, theeplantages en nieuwe nederzettingen. De rivier raakt vervuild door afval en door gebrek aan sanitaire voorzieningen, en Sophia heeft steeds minder toegang tot schoon water.
Overal valt handel in te drijven, zelfs in rechten op het uitstoten van CO2. Dat gebeurt in de Europese Unie op grote schaal. In de EU is afgesproken dat een bepaalde maximale hoeveelheid CO2 mag worden uitgestoten en dit ‘recht’ wordt verdeeld over in EU landen gevestigde bedrijven die veel CO2 uitstoten. Op die manier zou de totale uitstoot van CO2 in theorie moeten verminderen. Maar is dat inderdaad zo? Both ENDS ondertekende samen met een aantal andere organisaties een brief waarin wordt aangedrongen om te stoppen met dit systeem. Wiert Wiertsema, specialist op het gebied van internationale kapitaalstromen, legt uit waarom.