Both ENDS
Welke kansen en mogelijkheden zal het Green Climate Fund (GCF) bieden aan landen als Indonesië en Ghana? Welke beslissingen moeten nu genomen worden zodat het geld uit het fonds in de toekomst zeker op de plekken terecht komt waar het voor bedoeld is? Sinds de VN in 2011 besloot tot de oprichting van dit Green Climate Fund, bemoeit Both ENDS zich samen met een paar NGO’s uit ontwikkelingslanden intensief met de manier waarop het fonds wordt ingericht. Deze week wordt in Songdo, Zuid Korea, de negende bestuursvergadering van het GCF gehouden. Zoals tot nu toe bij elke bestuursvergadering is Both ENDS vertegenwoordigd, deze keer in de persoon van Leonie Wezendonk. Samen met Titi Soentoro van de
Het Samdhana Instituut is een Zuid-Oost Aziatische small grants organizatie met sterke verbanden tot grassroot Indonesische milieu en vrouwen groeperingen. Het instituut heeft nationale kantoren in Indonesië en de Filipijnen.
Om ervoor te zorgen dat iedereen op onze planeet zich kan wapenen tegen de gevolgen van klimaatverandering, moet er heel veel geld beschikbaar komen. Daar zijn de meeste geleerden het wel over eens. Het is de bedoeling dat al dat geld (het zal gaan om ongeveer 100 miljard dollar per jaar) in één grote pot wordt gestopt: het Groene Klimaatfonds (ofwel Green Climate Fund). Maar wat gaat er dan met dat geld gebeuren en wie profiteert ervan?
Vorige week is de nieuwe ronde van klimaatonderhandelingen begonnen in Doha, de hoofdstad van Qatar. Er is weinig aandacht voor en de verwachtingen zijn laag. Tegelijkertijd wordt wel het internationale Green Climate Fund opgetuigd, het fonds dat de benodigde en in 2010 afgesproken honderd miljard dollar per jaar aan klimaatgelden moet bieden aan ontwikkelingslanden. Ze kunnen zich daarmee aanpassen aan klimaatveranderingen, en hun ontwikkeling op een klimaatvriendelijke manier laten verlopen. Het is de grootste multilaterale berg geld in de wereldgeschiedenis.
