Een baggerwereld; onderzoek onthult hoe Nederlandse baggeraars wereldwijd structureel mensenlevens en het milieu verwoesten met hulp van belastinggeld
OPROEP! Tijd voor een grondige schoonmaakbeurt van overheidssteun aan de baggersector, overheid stop de steun in drie lopende projecten direct!
-Dit is een gezamenlijk persbericht van Both ENDS, Keruan, SAVE Rivers Network, Bruno Manser Fonds en The Borneo Project-
Nederland is de grootste importeur van kozijnhout uit Maleisië. Al decennia protesteert en klaagt de lokale inheemse bevolking, gesteund door belangenorganisaties, over misstanden bij de houtkap, die bos verwoest en mensenrechten schendt. Staatssecretaris Heijnen van Infrastructuur & Waterstraat heeft een onafhankelijke expertgroep vorig jaar een kort onderzoek -op afstand- laten doen. Dit onderzoek is onlangs vrijgegeven en gedeeld met de advocaat van de belangenorganisaties. Daaruit blijkt dat de zorgen van de lokale bevolking mogelijk terecht zijn. De staatsecretaris gaat nu akkoord met een uitgebreider internationaal onderzoek en veldbezoek. Dat stemt de betrokkenen hoopvol. Ondertussen gaat de houtkap in Maleisië wel door, evenals de het bouwen met dit controversiële hout in Nederland.
In de mondiale strijd voor vrouwenrechten lopen grassroot organisaties voorop bij het stimuleren van positieve veranderingen binnen hun gemeenschap. Fondo Centroamericano de Mujeres (FCAM), een partner van Both ENDS, is pionier op het gebied van een participatieve subsidieaanpak om feministische en vrouwenbewegingen in Midden-Amerika te financieren. FCAM gaat verder dan de traditionele donor gestuurde subsidieverstrekking. De beslissingsmacht hoe fondsen verdeeld en gebruikt worden verschuift daarmee naar organisaties zelf.
In 2020 moeten alle EU-landen 10% van hun transportbrandstof bijmengen met hernieuwbare energie. In de praktijk zijn dat voornamelijk biobrandstoffen. Staatssecretaris Atsma wil dit percentage nu al in 2016 halen, terwijl veel studies laten zien dat biobrandstoffen gemaakt uit landbouwgewassen de voedselvoorziening aantast en tot ontbossing leidt. Vier maatschappelijke organisaties, waaronder Both ENDS, vragen de Tweede Kamer om de staatssecretaris tot de orde te roepen.
Deze week komen meer dan dertig afgevaardigden van organisaties uit alle hoeken van de wereld naar Amsterdam. Wat hebben ze met elkaar gemeen en waarom gaan ze elkaar ontmoeten? Ze werken allemaal in hun eigen context aan duurzame ontwikkeling, milieu, de bescherming van mensenrechten of specifiek op het thema gendergelijkheid en vrouwenrechten. En ze zijn allemaal op de een of andere manier gelinkt aan de drie organisaties die met het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken samenwerken in ‘GAGGA’, de Global Alliance for Green and Gender Action.
Both ENDS heeft samen met 13 andere Nederlandse NGO's en vakbonden een brief gestuurd over de Indonesische Omnibuswet aan de Nederlandse minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking. Wij uiten hiermee onze bezorgdheid over de overhaaste goedkeuring van dit pakket aan wetten door het Indonesische parlement.
Op 6 november 2012 berichtte 'La Nation' over een workshop die door Both ENDS en partnerorganisatie JVE-Benin was georganiseerd. De workshop was bedoeld om beleidsmakers en NGO’s die actief zijn in verschillende stroomgebieden in Afrika bij elkaar te brengen en verder bekend te maken met de zogenaamde 'Negotiated Approach'. Professor Vijay Paranjpye van Gomukh Trust, een lokale organisatie uit India die aan de voet staat van de ontwikkeling van deze alternatieve benadering voor het beheer van natuurlijke hulpbronnen, was aanwezig om de Afrikaanse afgevaardigden te inspireren met ervaringen uit de Indiase praktijk.
Droge gebieden bedekken een groot deel van het aardoppervlak: meer dan 40 % en zelfs meer dan tweederde van Afrika. Het overgrote deel van de allerarmsten op de wereld, 70% van de ernstig ondervoeden - ruim 600 miljoen mensen - leeft in deze gebieden. Geld en initiatieven om verwoestijning en andere vormen van landdegradatie tegen te gaan en de voedselproductiviteit in deze gebieden te verhogen zijn van levensbelang. Echter, deze noodzaak blijkt niet uit de praktijk van de internationale ontwikkelingssamenwerking.
Over de hele wereld druk gepraat en gediscussieerd over wat er na 2015 moet gebeuren. Dan lopen de Millenniumdoelen af en moeten er dus nieuwe afspraken worden gemaakt over de manier waarop wereldwijde duurzame ontwikkeling zal worden gerealiseerd. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Nathalie van Haren van Both ENDS was op een zogenaamde ‘Post-2015 conferentie’ in Bonn, Duitsland. Waarom werd die gehouden en wat deed Nathalie daar?