Both ENDS ondersteunt al jaren arme gemeenschappen van wie de leefomgeving en de natuurlijke hulpbronnen waarvan ze afhankelijk zijn, worden bedreigd door grootschalige ontwikkelingen. Deze gemeenschappen verliezen de zeggenschap over het land waar hun families al eeuwen leven, maar worden over het algemeen niet (of onvoldoende) gecompenseerd voor het verlies van hun bestaansbasis. Binnen deze gemeenschappen worden vrouwen vaak het zwaarst getroffen, omdat zij aan de ene kant meestal verantwoordelijk zijn voor het voeden van de familie en het halen van water, maar aan de andere kant juist weinig inspraak hebben in het gebruik van de natuurlijke hulpbronnen die zij daarvoor nodig hebben.

Hoe kun je internationaal erkende mensenrechten claimen? 

Met de universele rechten van de mens - zoals toegang tot voedsel, schoon water en een gezonde leefomgeving – is ook het recht op deze natuurlijke hulpbronnen internationaal erkend. Maar dat lijkt voor deze vrouwen weinig verschil te maken. Ervaring is schaars, zowel met het in praktijk brengen van deze mensenrechten door overheden, als met het claimen ervan door lokale gemeenschappen. Het doel van dit project is te onderzoeken hoe internationaal erkende mensenrechten beter kunnen worden ingezet en gebruikt om vrouwen, die in de verdrukking komen door grootschalige ontwikkelingen als mijn-, land- en bosbouw, te ondersteunen.

Het project richt zich specifiek op India, Kenia en Zuid-Afrika; in deze landen worden voorbeelden verzameld van grootschalige ontwikkelingsprojecten die mensenrechten, in het bijzonder die van vrouwen, schenden of dreigen te schenden. De eerste stap is om lokale gemeenschappen bewust te maken van hun rechten en samen met hen te kijken hoe ze het beste voor deze rechten op kunnen komen. ActionAid Kenia, bijvoorbeeld, werkt met lokale gemeenschappen in het district Kilifi, waar grote groepen mensen werden verdreven van het land van hun voorouders om plaats te maken voor de commerciële zoutwinning. Het vruchtbare land veranderde in zoutvlaktes, waterbronnen werden ernstig vervuild en verzilt en bomen werden op grote schaal gekapt om de zoutindustrie van brandstof te voorzien. Vrouwen zijn verantwoordelijk voor de voedsel- en energievoorziening van heun families en zorgen voor de zieken. Daarom zijn vooral zij de dupe van de gevolgen van deze ontwikkelingen. Het merendeel van de lokale bevolking heeft nog steeds geen eigen land en woont op land dat hen weliswaar traditioneel toebehoort, maar dat formeel eigendom is van de zoutwinningsbedrijven. In 2014 werd hier het eerste succes geboekt: bijeenkomsten die door Action Aid Kenya werden georganiseerd tussen de zoutindustrie en lokale gemeenschappen, leidden er in sommige gevallen toe dat de zoutwinningsbedrijven land teruggaven aan de rechtmatige eigenaren.